Kup teraz i zapłać za 30 dni z PayPo
Darmowa dostawa od 70 zł
Zapisz na liście zakupowej
Stwórz nową listę zakupową

Nasza droga: jak powstają ścieżki i szlaki

2018-09-18
Nasza droga: jak powstają ścieżki i szlaki
Słowo wstępu:

takayna / Tarkine to region w północno-zachodniej Tasmanii, na obszarach którego zachowały się do dzisiaj lasy deszczowe z czasów superkontynentu Gondwana. Jest to ostatnie tego typu miejsce na Ziemi – niemal nietknięte od czasów kiedy po ziemi stąpały dinozaury. Na obszarze takayna / Tarkine znajduje się również jedno z największych skupisk bogactwa archeologicznego na półkuli południowej. Pomimo tego region stoi w obliczu katastrofy. Lokalny przemysł, głównie wydobywczy i drzewny, zagraża zniszczeniem tego wyjątkowego obszaru. Marka Patagonia postanowiła pomóc lokalnym aktywistom, działaczom i rdzennej ludności w ochronie dzikich lasów deszczowych, nagłaśniając sprawę poprzez petycję, serię wykładów oraz film dokumentalny.

Więcej informacji na temat tego projektu znajduje się na stronie www.patagonia.com/new-localism/takayna.html

Poniższy tekst autorstwa Meaghen Brown jest swojego rodzaju melancholijnym apelem, podkreślającym wartość zagrożonego takayna / Tarkine.

Wszystko zaczyna się od skupionej wiązki światła czołówki. Do świtu jeszcze ponad godzina. Leje rzęsisty deszcz. Dłonie schowane głęboko w rękawach kurtki i szybki krok – by utrzymać ciepło. Ostre trawy Tasmanii przypominają gdzie jestem. Ponagla mnie chęć zrozumienia takayna / Tarkine – tej zagrożonej krainy, której przyszłość znajduje się pod znakiem zapytania. Zrozumienia jak odczuwalna byłaby pustka, gdyby zniknęła.

Uczucie zawieszenia w przestrzeni i czasie – gdy tu jestem – jest czymś znacznie więcej niż pauzą pomiędzy kolejnym oddechem”

Esencją Australii są podróże długodystansowe, a żyjące tutaj gatunki zwierząt ewoluowały tak, by radzić sobie z nimi jak najlepiej. Zaobserwowano kangury, które w czasie 10 godzin potrafiły pokonać dystans 320 km – te nadzwyczajne zwierzęta przechowują w swoich ogonach rezerwy energii w postaci tłuszczu. Inny rezydent, Diabeł Tasmański, w poszukiwaniu pożywienia potrafi w ciągu jednej nocy przebiec 30 km.
Ten odwieczny ruch zwierząt stworzył system szlaków, ścieżek zapisanych zarówno fizycznie jak i historycznie w tutejszym krajobrazie. Naukowcy z Nowej Fundlandii studiują aktualnie skamieniałości dokumentujące istnienie ścieżek zwierząt sprzed 565 milionów lat – dowody najwcześniejszych form lokomocji na ziemi.

W tym krajobrazie swoją historią zapisał również człowiek.

Rodowite ludy Australii wierzą, że świat został powołany do życia poprzez śpiew. W związku z tym ścieżki, które pokrywają całe połacie dzikich terenów, nazywane są przez Aborygenów piosenkami. Uczą się ich przez powtarzanie słów, które odśpiewane we właściwej kolejności pomagają im przemieszczać się przez kontynent na olbrzymich dystansach. Nie potrzebują map czy innych wskazówek. Jak pisał Robert Moor w swojej książce pod tytułem On Trails:

„Rozciągające się przed nami obszary to nie tylko nowe zasoby, ale również ludzkie historie”

Region takayna / Tarkine spowija sieć takich pieśni – historii, które rezonują wśród krajobazu. Podążając tymi szlakami czujemy je na każdym kroku – uczymy się ich.



Co jest impulsem wielkich podróży?

Jak twierdzą biolodzy podstawą decyzji jednostki o przemieszczeniu się jest nagła potrzeba – poszukiwania pożywienia, ucieczki, reprodukcji, nauki – nie koniecznie w tej kolejności. Od północnoamerykańskich karibu do rybitwy popielatej, zwierzęta w różnym stopniu odczuwają potrzebę migracji. Niektóre w poszukiwaniu partnera, inne – po prostu by sprawdzić co znajduje się po drugiej stronie kolejnego łańcucha górskiego. Dlaczego niektóre gatunki wolą przemieszczać się po „utartych ścieżkach”?

Przemieszczanie się znanymi drogami wymaga mniejszego zużycia energii. Zaoszczędzone w ten sposób siły zwiększają prawdopodobieństwo osiągnięcia celu.

Według pisarza Bruce'a Chatwina, łososie zapamiętują smak rzeki, w której przyszły na świat, a ptaki latające nocą potrafią rozpoznać ukształtowanie znajomego terenu wyłącznie na podstawie echa ich własnego śpiewu. Jest to również wiedza, którą przekazują kolejnym pokoleniom.

Wyjątkowe i złożone podejście Aborygenów do otaczających ich obszarów oraz odległych migracji nie jest wśród ludzi wyjątkiem. Plemiona Czirokezów wybierały w przeszłości przewodników, których zadaniem było odnajdywanie najlepszych ścieżek umożliwiających poruszanie się po ich terytoriach. Innym przykładem rodowitych ludów Ameryki Północnej są plemiona Blackfeetów, które odbywały religijne podróże wzdłuż „kręgosłupa świata”, czyli dzisiejszego Continental Divide (przyp. tłum. dział wodny tworzony przez Góry Skaliste) – od Kanady po Meksyk. Buddyjscy mnisi Tendai po dziś dzień poszukują oświecenia biegając wokół góry Mount Hiei – odbywają 1000 maratonów w 1000 dni. Są to przykłady podróży powodowanych czymś więcej niż tylko zaspokojeniem podstawowych potrzeb. Oddają duchowe i metaforyczne związki człowieka z otaczającym go światem.


Minęły godziny. Deszcz ustał, a wczesnowiosenne słońce świeci ciepło z bezchmurnego nieba. Przylgnęło do mnie kilka, zebranych gdzieś na szlaku, pijawek. Ścieżki takayna / Tarkine są nadal zagrożone. Ale uczucie zawieszenia w przestrzeni i czasie – gdy tu jestem – jest czymś znacznie więcej niż pauzą pomiędzy kolejnym oddechem.

Przemieszczanie się przez krajobraz jest najlepszym sposobem, aby poznać nowe miejsca. A poznawanie i zakochiwanie się w nich, tylko podsyca pragnienie, aby je chronić. 



Artykuł autorstwa Meaghen Brown pod oryginalnym tytułem The Way There: Why We Create and Seek Out Trails ukazał się na stronach Patagonii 24 maja 2018.


 

Pokaż więcej wpisów z Wrzesień 2018
Podziel się swoim komentarzem z innymi
Zaufane Opinie IdoSell
4.91 / 5.00 4440 opinii
Zaufane Opinie IdoSell
2024-09-27
Polecam sklep, szybka wysyłka, dobry asortyment, korzystne ceny.
2024-09-21
Super :)
pixel